Wykonywanie wtórnej hydroizolacji poziomej – metoda iniekcji chemicznej
Wykonywanie wtórnej hydroizolacji poziomej – metoda iniekcji chemicznej, fot. B. Monczyński
Wykonywanie wtórnych hydroizolacji przeciw wilgoci kapilarnej metodą iniekcji można porównać do ocieplania budynku. Obie technologie nie są szczególnie trudne, dopóki mamy do czynienia z pojedynczą przegrodą.
Zobacz także
Redakcja Hydroizolacja fundamentów – prawidłowa izolacja przeciwwodna i przeciwwilgociowa
Zadaniem hydroizolacji fundamentów jest ochrona ścian przed szkodliwym działaniem wilgoci oraz wód gruntowych i opadowych. To również jeden z najważniejszych etapów prac budowlanych, którego pominięcie...
Zadaniem hydroizolacji fundamentów jest ochrona ścian przed szkodliwym działaniem wilgoci oraz wód gruntowych i opadowych. To również jeden z najważniejszych etapów prac budowlanych, którego pominięcie lub wykonanie z błędami może negatywnie wpłynąć na konstrukcję budynku oraz doprowadzić do późniejszych, często kosztownych remontów.
STYROPMIN Izolacja fundamentów – ocieplenie na lata
Gdy zbliżacie się do momentu symbolicznego wbicia pierwszej łopaty pod rozpoczęcie budowy domu, warto zastanowić się nad kwestią termoizolacji, zwłaszcza jeśli chodzi o fundamenty, które są pierwszym etapem...
Gdy zbliżacie się do momentu symbolicznego wbicia pierwszej łopaty pod rozpoczęcie budowy domu, warto zastanowić się nad kwestią termoizolacji, zwłaszcza jeśli chodzi o fundamenty, które są pierwszym etapem prac.
Remmers Polska Sp. z o.o. Uszczelnianie budynków jeszcze nigdy nie było tak proste
Wraz z pojawieniem się na rynku materiałów budowlanych elastycznych, modyfikowanych polimerami powłok grubowarstwowych – określanych czasem skrótem FPMC (od ang. Flexible Polymer Modified thick Coating),...
Wraz z pojawieniem się na rynku materiałów budowlanych elastycznych, modyfikowanych polimerami powłok grubowarstwowych – określanych czasem skrótem FPMC (od ang. Flexible Polymer Modified thick Coating), a częściej jako hydroizolacje „hybrydowe” lub „reaktywne” – hydroizolacje budowlane weszły w erę postbitumiczną. Kolejna generacja powstała wokół flagowego produktu firmy Remmers, czyli MB 2K, stale się rozwija. Najlepszym, a zarazem najnowszym tego dowodem jest MB 1K rapid, niezwykle łatwy w użyciu,...
Rys. 1–4. Iniekcja wielostopniowa: osadzenie pakerów (1), iniekcja suspensji cementowej – 1 etap (2), wykonanie kanału dla iniekcji mikroemulsją silikonową (tzw. lancą testową) (3), iniekcja mikroemulsji silikonowej – 2 etap (4); rys. desoi.de
Wariantami iniekcji ciśnieniowej są iniekcja wielostopniowa oraz iniekcja impulsowa – obie stosowane przy zastosowaniu koncentratów mikroemulsji silikonowych (SMK) [1].
Na iniekcję wielostopniową składają się trzy różne etapy, stosowane w kombinacji, w zależności od rodzaju i struktury muru [1, 2, 3]:
- 1 etap – iniekcja suspensji cementowej w celu wypełnienia rys i wolnych przestrzeni,
- 2 etap – iniekcja mikroemulsji silikonowej (koncentrat rozcieńczony wodą w stosunku 1:10–1:15),
- 3 etap – iniekcja aktywizatora alkalicznego.
Należy przeprowadzić bądź etapy 1 i 2 (rys. 1–4), bądź 2 i 3.
Jeśli wymagane jest wstępne wypełnienie rys i pustek w murze, można zrezygnować z zastosowania aktywizatora, ponieważ wymagane środowisko alkaliczne zostanie zapewnione dzięki zawiesinie cementowej. W takim wypadku po upływie 30 do 60 min od wprowadzenia suspensji należy przeprowadzić iniekcję mikroemulsji. W przypadku murów, w których nie stwierdzono rys i wolnych przestrzeni, nie później niż 24 godz. od iniekcji mikroemulsji silikonowej należy w te same otwory iniekcyjne zaaplikować aktywator.
Dowiedz się też jak: Uszczelniać rysy i złącza metodą iniekcji
Ciśnienie iniekcji uzależnione jest przede wszystkim od wytrzymałości muru – przy wypełnianiu pustek stosuje się zazwyczaj ciśnienie rzędu 0,2–0,3 MPa, natomiast mikroemulsja silikonowa podawana jest pod ciśnieniem od 0,3 do 0,6 MPa. Aby zapewnić prawidłowe rozprowadzenie preparatu iniekcyjnego (mikroemulsji) w systemie kapilar, iniekcja powinna być prowadzona przez okres 10–20 min [3].
Rys. 5. Iniekcja impulsowa; rys. [2]
W przypadku iniekcji metodą impulsową (pulsacyjną), środek iniekcyjny wprowadzany jest do muru przez sterowane elektronicznie urządzenie impulsywne (wytwarzające ciśnienie cyklicznie), za pośrednictwem perforowanej lancy (średnica otworów perforacyjnych nie przekracza zazwyczaj 1 mm), którą zostaje rozprowadzony w murze. Metoda ta pozwala na wykonanie iniekcji w murach zawierających szczeliny, puste przestrzenie, a także w murach warstwowych bez konieczności uprzedniego ich wypełniania suspensją cementową (rys. 5) [2–4].
Zasadą działania iniekcji impulsowej jest zróżnicowanie czasu trwania impulsów i długości przerw od fazy iniekcji – czas impulsu wynosi zwykle od 0,5 do 2,5 s, natomiast przerwy między nimi od 0,5 do 5 min. W fazie początkowej stosuje się dłuższy czas trwania impulsów przy krótszych przerwach pomiędzy nimi, natomiast w dalszych etapach proporcje te ulegają odwróceniu (tabela 1). Czas trwania iniekcji dla odcinka obsługiwanego przez pompę (do 64 otworów iniekcyjnych) wynosi najczęściej od 5 do 10 godz. [3].
Tabela 1. Przebieg iniekcji impulsowej (nastawy czasowe) [3]
Iniekcję należy prowadzić za pomocą odpowiednich urządzeń:
- w przypadku iniekcji penetracyjnej: zasobników (fot. 1–2) – metoda bezpośredniego wypełniania otworów iniekcyjnych (nalewania) nie znajduje obecnie praktycznego zastosowania,
Fot. 1. Na rynku dostępne są różnego rodzaju zasobniki wykorzystujące siłę ciężkości, ale również takie, które wykorzystują siły spójności (syfon) [16]; fot. [1]
- w technologii kremów iniekcyjnych: pistoletów do mas, względnie ręcznych lub pneumatycznych pomp wyposażonych w lancę do podawania kremu (fot. 3),
- a w przypadku iniekcji ciśnieniowej: zbiorników ciśnieniowych, pomp membranowych, tłokowych lub pneumatycznych oraz odpowiednich akcesoriów, np. węży, pakerów i lanc iniekcyjnych, manometrów (tabela 2).
Fot. 2. W praktyce często wykorzystywane są dozowniki wykonane „metodą chałupniczą”; fot. [5]
Należy zapewnić kompatybilność wszystkich materiałów stosowanych w procesie wykonywania wtórnej hydroizolacji poziomej, uwzględniając przewidywany sposób użytkowania obiektu – w indywidualnych przypadkach mogą być konieczne dodatkowe analizy.
Stopień przesiąknięcia wilgocią muru, wszelkie działania przygotowawcze, oczekiwane oraz rzeczywiste zużycie środka iniekcyjnego, czas iniekcji, temperatura środka iniekcyjnego, temperatura oraz wilgotność powietrza, jak również wszystkie inne warunki brzegowe powinny być na bieżąco dokumentowane (zazwyczaj na odpowiednim formularzu). Porównanie powyższych parametrów z założeniami przyjętymi na etapie planowania oraz iniekcji próbnej pozwala na bieżącą kontrolę jakości prac (w trakcie ich prowadzenia).
Fot. 3. Wykonywanie iniekcji w technologii kremów; fot. B. Monczyński
W zależności od specyficznych warunków wykonywania prac iniekcyjnych mogą być wymagane działania towarzyszące, np.:
- wtórne izolacje pionowe – aby całkowicie oddzielić budynek od wody, obok bariery przeciw kapilarnemu podciąganiu wody, zazwyczaj należy również wykonać uszczelnienie pionowe – zewnętrzne lub od wewnątrz [6–8],
- tynki renowacyjne – zastosowanie tynków renowacyjnych umożliwia z jednej strony wysychanie ściany powyżej przepony iniekcyjnej, z drugiej akumulację szkodliwych soli budowlanych w strukturze tynku [9].
Tabela 2. Porównanie iniekcji grawitacyjnej oraz ciśnieniowej [1]
Po zakończeniu prac iniekcyjnych należy zapewnić odpowiednie warunki do osuszenia muru powyżej wykonanej przepony. Najczęściej uzyskanie oczekiwanego poziomu wilgotności muru (z reguły 3–6%) następuje po upływie ok. dwóch lat. W razie potrzeby należy zaplanować i przeprowadzić odpowiednie działania dodatkowe (np. metody sztucznego osuszania ścian). Kontrola skuteczności wykonanej hydroizolacji wtórnej polega zazwyczaj na wykonywaniu porównawczych pomiarów wilgotności [10] lub parametrów przegrody w strefie iniekcji [11]. Całość wdrożonych środków uznawana jest za skuteczną, jeśli uzyskanie nad przeponą muru o normalnej wilgotności dojdzie do skutku w określonym czasie (o ile nie uzgodniono inaczej, przyjmuje się okres dwóch lat).
Ciąg dalszy artykułu opublikujemy w kolejnym wydaniu „Eksperta Budowlanego”
Literatura
1. J. Weber, „Horizontalsperren im Injektionsverfahren” [w:] J. Weber (red.), „Bauwerksabdichtung in der Altbausanierung: Verfahren und juristische Betrachtungs¬weise”, Springer Vieweg, Wiesbaden 2018, pp. 257–304.
2. M. Balak, A. Pech, „Mauerwerkstrockenlegung: Von den Grundlagen zur praktischen Anwendung”, Birkhäuser Verlag GmbH, Basel 2017.
3. M. Rokiel, „Hydroizolacje w budownictwie”, Grupa MEDIUM, Warszawa 2019.
4. F. Frössel, „Osuszanie murów i renowacja piwnic”, Polcen, Warszawa 2007.
5. B. Monczyński, G. Wysocki, „Adaptacja obiektów gospodarczych na budynki mieszkalne na przykładzie zabytkowego spichlerza w Chorzeminie” [w:] T. Biliński (red.), „Renowacja budynków i modernizacja obszarów zabudowanych”, t. 6, Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, Zielona Góra 2010, s. 107–116.
6. B. Monczyński, „Wtórna hydroizolacja przyziemnych części budynków”, „IZOLACJE” 4/2019, s. 120–125.
7. B. Monczyński, „Uszczelnienie od zewnątrz odsłoniętych elementów istniejących budynków”, „IZOLACJE” 5/2019, s. 109–115.
8. B. Monczyński, „Uszczelnianie istniejących budynków od wewnątrz”, „IZOLACJE” 6/2019, s. 92–98.
9. B. Monczyński, „Działania osłonowe w renowacji zawilgoconych budynków – tynki renowacyjne”, „IZOLACJE” 5/2022, s. 64–74.
10. B. Monczyński, „Ocena wysychania muru z wilgoci podciąganej kapilarnie metodą nieniszczących pomiarów zespolonych”, [w:] A. Szymczak-Graczyk, B. Ksit (red.), „Budownictwo a środowisko: problemy architektoniczno-techniczne obiektów budowlanych”, Wydawnictwo Zarządu oddziału PZITB w Poznaniu, Poznań 2017, s. 189–202.
11. B. Monczyński, B. Ksit, A. Szymczak-Graczyk, „Assessment of The Effectiveness of Secondary Horizontal Insulation Against Rising Damp Performed by Chemical Injection”, IOP Conference Series: Materials Science and Engineering 471 (2019), 52063.
